Królowa Elżbieta II urodziła się 21 kwietnia 1926 roku jako Elizabeth Alexandra Mary Windsor. Jej ojcem był książę Yorku Albert, a matką lady Elżbieta Bowes-Lyon. Elżbieta, będąc wnuczką panującego monarchy w linii męskiej, nosiła tytułu Jej Królewska Wysokość Księżniczka Elżbieta z Yorku.
Kiedy przyszła na świat, zajmowała trzecie miejsce w linii dziedziczenia brytyjskiego tronu, po swoim stryju, księciu Walii, i ojcu. Trudno było więc przypuszczać, że ma jakiekolwiek szanse na tron. Historia potoczyła się jednak w ten sposób, że Elżbieta II stała się najdłużej panującym władcą w historii Wielkiej Brytanii.
Dzieciństwo i młodość królowej Elżbiety II
Kiedy Elżbieta miała 10 lat, zmarł król, jej dziadek, a tron przejął książę Walii jako Edward VIII. Jeszcze w tym samym roku abdykował, ponieważ nie wyrażono zgody na jego ślub z dwukrotnie rozwiedzioną Amerykanką Wallis Simpson. Wtedy królem został ojciec Elżbiety, znany od tego momentu jako król Jerzy VI.
W czasie II wojny światowej, mimo grożącego niebezpieczeństwa, cała rodzina królewska została w Londynie, aby nie porzucić swoich poddanych w tak trudnej sytuacji. Elżbieta w wieku 14 lat pracowała przy kopaniu okopów w pobliżu pałacu Buckingham. W 1945 roku udało się przekonać ojca, żeby pozwolił jej wstąpić do kobiecej służby wojskowej. Została kierowcą – mechanikiem, dochodząc do stopnia kapitana. W czasie parady zwycięstwa 8 maja 1945 roku, stojąc na balkonie pałacu Buckingham ubrana w mundur swojej służby, otrzymała ogromną owację od mieszkańców Londynu.
