Mieszko II Lambert swoje pierwsze imię odziedziczył po dziadku, a drugie otrzymał na cześć św. Lamberta. Drugi władca Polski nie doczekał się stałego przydomku, choć do XIX wieku określano go niezbyt przychylnym mianem „gnuśny”. Wszystko przez krytyczne opinie o Mieszku, zwłaszcza kronikarza Jana Długosza.
Mimo że Mieszko nie był najstarszym synem Bolesława, to pierwszy król Polski wyznaczył właśnie jego na swojego następcę. Przy boku ojca stał się dobrym dowódcą, a także poznał dworskie obyczaje. Poza tym jako pierwszy z dynastii Piastów posiadł umiejętność czytania i pisania.
Król Polski Mieszko II
Mieszko urodził się około 990 roku, a jego matką była trzecia żona Bolesława Chrobrego, słowiańska księżniczka Emnilda. W 1013 roku ożeniono go z Rychezą Lotaryńska, wnuczką cesarza Ottona II. Jeśli chodzi o koronację, to miała miejsce w 1025 roku, ale historycy do dziś spierają się, czy koronował się razem ze swoim ojcem, czy tuż po jego śmierci. Na pewno jednak był dobrze przygotowany do objęcia tronu, ponieważ w ostatnich latach życia Bolesław Chrobry rządził razem z Mieszkiem. Niedługo po koronacji Mieszko wygnał lub zmusił do ucieczki z kraju swojego brata Ottona i brata przyrodniego Bezpryma. Tej zniewagi nie zapomnieli mu nigdy, a po kilku latach srodze się zemścili.
Po dobrych początkach rządów w 1028 roku Mieszko II podjął fatalną w skutkach decyzję – postanowił najechać na Niemcy. Konkretnie zaatakował Saksonię, skąd przywiózł bogate łupy i wielu jeńców. Według ówczesnych kronikarzy Saksonia została tak bardzo spustoszona, że „po przejściu wojsk Mieszka trawa nie chciała rosnąć”. Wyprawa nie miała żadnego politycznego sensu, a historycy uważają, że Mieszko chciał w ten sposób dorównać chwale swojego wielkiego ojca, Bolesława Chrobrego.
