Kazimierz Wielki był następcą tronu po Władysławie Łokietku, mimo, że był trzeci w kolejce do tronu. A jak do tego doszło? Król Władysław Łokietek bardzo długo czekał na męskiego potomka, który odziedziczy po nim władzę w Polsce. Pierwszy syn Stefan urodził się około 1300 roku, ale zmarł we wczesnym dzieciństwie. Później na świat przyszedł Władysław, a po nim w 1310 roku Kazimierz. Władysław Łokietek miał już wtedy 50 lat. Kiedy Kazimierz miał dwa lata, zmarł jego starszy brat, przez co stał się jedynym dziedzicem korony polskiej.
Jako nastolatek Kazimierz ciężko chorował, a w przypadku jego śmierci dynastia Piastów wygasłaby. Na szczęście zdołał wyzdrowieć. Prawdopodobnie przez długotrwałą chorobę otrzymał bardzo słabą edukację (nie potrafił czytać i pisać), co nie przeszkodziło mu stać się jednym z wybitniejszych władców Polski, o czym świadczy nadany mu przydomek Wielki.
Polityka zagraniczna Kazimierza Wielkiego
Kiedy w marcu 1333 roku zmarł Władysław Łokietek, Kazimierz III został jednogłośnie okrzyknięty królem Polski i koronowany wraz z żoną Anną. 23-letni król objął państwo w trudnej sytuacji. W zasadzie Polska składała się wtedy z dwóch prowincji: Wielkopolski i Małopolski, przedzielonych księstwami sieradzkim i łęczyńskim, które złożyły hołd lenny królowi. Dlatego najważniejszym jego zadaniem była ochrona państwa przed napaścią z zewnątrz. Zdołał zawrzeć pokój z Czechami w 1335 roku, a osiem lat później zawarł wieczysty pokój z Zakonem Krzyżackim i odzyskał od nich Kujawy i ziemię dobrzyńską. Od początku lat 40. XIV wieku prowadził skuteczny podbój Rusi Halicko-Włodzimierskiej.
